Górzysty Marmuresz przez całą swoją historię był rejonem trudno dostępnym, i odizolowanym. Dlatego też kultura ludowa w rejonie nadal jest żywa i skrzętnie pielęgnowana. Cieśle z tego rejonu osiągnęli w swoim fachu poziom mistrzowski, pozostawiając po sobie prawdziwe arcydzieła. Wsie rejonu Maramuresz wyróżniają się wyjątkowymi drewnianymi kościołami z wysokimi iglicami i gontowymi dachami, które nie bez powodu zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Unikalne w kształcie i zdobieniu, mają charakterystyczne wysokie dachy i wąskie, spiczaste wieże, często zbiorowo określane jako „Gotycki styl Maramuresz”. Podstawowym materiałem używanym przez rzemieślników jest lokalny dąb. Wewnętrzne ściany kościołów były malowane przez lokalnych artystów, a sceny biblijne często łączą się z wiejskimi krajobrazami.

Lasy nadal stanowią ponad cztery piąte powierzchni w Maramuresz. Mieszkańcy żyją blisko natury, a drewno od dawna było i jest głównym środkiem wyrazu artystycznego mieszkańców. Prawie w każdej wiosce można napotkać pięknie rzeźbione elementy architektury, czy też skomplikowane rzeźby, zdobiące wejścia i okna domów. Lokalne rzemiosło najlepiej reprezentują monumentalne bramy Maramuresz, strzegących wejścia do domów. Wsparte na trzech kolumnach, przedstawiają tradycyjne motywy ozdobne, w tym słońce i skręconą linę — symbole życia i ciągłości. Lokalne rękodzieło widać również w ręcznie tkanych dywanach i misternym hafcie zdobiącym ludowe stroje, które nadal na co dzień noszą miejscowi.

Charakter sztuki ludowej mieszkańców Maramuresz jest najlepiej widoczny w Sapanta. Przodkowie mieszkańców miasta uważali śmierć za początek, a wiara ta znajduje odzwierciedlenie w rzeźbach na wyjątkowym wesołym cmentarzu w mieście. Niebieskie drewniane krzyże przedstawiają rzeźbione sceny, które starają się uchwycić istotne elementy życia zmarłego.

W rejonie Maramuresz nadal funkcjonuje kolej wąskotorowa, ciągnięta przez klimatyczny parowóz. Pociąg zapewnia jedyny dostęp do osad położonych wyżej w dolinie, a sama trasa biegnie malowniczą drogą. Podczas postojów można zaobserwować załadunek drewna na opał, ujęcia wody z czystych górskich potoków.